சிறை குளிர்ந்திருந்தது, சிறையின் நேரம் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு விதமாக நகர்ந்தது. பூட்ஸ் கால்களின் சத்தமும், அடக்கும் குரல்களும், முணுமுணுப்புகள். புறாச் சிறகுகளின் சுதந்திரமும் என நொடிகள் சொட்டும் நீர் துளிகள் போல விழுந்து காலத்தை கரைத்துக்கொண்டிருந்தது.

அந்த ஊரில், மக்கள் எல்லோரும் அந்தி சூரியன் இமை அடைக்கத் துவங்கியதும், தங்கள் வீடுகளில் சமைத்த தின் பண்டங்களையும், இரவு உணவுகளையும் எடுத்து வந்து அந்தத் தெருவிளக்கின் பகுதியில் வைத்து விட்டு.

முந்தானாள் பழைய பாக்கிய குடுத்திட்டேன். இல்லேனா அவன் முகமும், பேச்சும் எப்படி இருக்கும்னு நினச்சு பாக்கிறேன். அந்தப் பிளாஸ்டிக்கூடையை கையில எடுத்து ஒவ்வொரு காயா எடுத்துப் போட்டுகிட்டே யோசிக்கிறேன்.